درمان همانژیوم

اکثر همانژیوم‌ها بدون نیاز به درمان هستند. بعضی از پدر و مادر ها این حس را دارند که همانژیوم به دلیل بد شکل کردن قیافه نوزاد و ایجاد مشکلات روحی و اجتماعی نیاز به درمان دارد. ممکن است پزشکان برای درمان همانژیوم تردید کنند؛ زیرا همانژیوم مشکلات جسمی ایجاد نمی‌کند که درمان شود و اغلب به تدریج و بدون نیاز به درمان از بین می‌رود. از آن طرف اما، درمان عوارض جانبی احتمالی خاص خود را در پی دارد. به درمان گیاهی همانژیوم نیز در برخی موارد اشاره شده است، اما گزینه‌های اصلی درمان، دارودرمانی و اعمال جراحی خواهند بود.

همانژیوم پوستی

چنان چه همانژیوم‌ها موجب اختلال بینایی، تنفسی یا شنوایی گردند، گزینه‎‌های درمانی ممکن از این قرار است:

• داروی‌های مسدود کننده بتا (بتا بلوکر): برای همانژیوم‌های کوچک و سطحی، ژل حاوی داروی تیمولول به پوست زده می‌شود. برای همانژیوم نوزادی شدید ممکن است محلول خوراکی پروپرانولول تجویز گردد. معمولاً درمان کامل همانژیوم ۱ سال به طول می‌انجامد. عوارض جانبی این دارو شامل بالا رفتن قند خون، افت فشارخون و خس خس سینه است. به دلیل همین عوارض این دارو برای بیماران دیابتی و مبتلا به آسم به هیچ وجه مناسب نمی‌باشد.
• داروهای کورتیکواستروئید (کورتون): برای کودکانی که همانژیوم آن‌ها به داروهای بتا بلوکر جواب نمی‌دهد یا نمی‌توانند از این داروها استفاده کنند، کورتون درمان مناسبی است. داروهای کورتیکوستروئیدی را می‌توان به صورت تزریق به محل همانژیوم، خوراکی یا موضعی به کار برد. عوارض این داروها کاهش رشد نوزاد و نازک شدن پوست می‌باشد. از جمله‌ی این دسته‌ی دارویی می‌توان به دگزامتازون اشاره کرد.
• جراحی با لیزر: در صورتی که همانژیوم بسیار بزرگ یا در نقطه‌ای حساس مانند چشم رشد یافته باشد، استفاده از عمل جراحی ضروری است. در برخی از موارد می‌توان با استفاده از لیزر همانژیوم کوچک و نازک یا زخم‌های روی آن را برداشت.
• استفاده از ژل‎های مخصوصی مثل بکاپلرمین برای درمان زخم‌ها و اسکارهای سطحی ناشی از همانژیوم کاربرد دارد اما تأثیری روی خود همانژیوم نخواهد گذاشت.

همانژیوم داخلی

در صورتی که این نوع همانژیوم رشد کند یا باعث بروز درد و مشکلاتی دیگر گردد به درمان نیاز خواهد داشت. روش‌های مختلف درمان همانژیوم کبدی و سایر همانژیوم‌های داخلی عبارتند از:

• جراحی برداشت همانژیوم کبدی: اگر امکان جداسازی آسان توده از بافت کبد وجود داشته باشد، پزشک انجام جراحی برداشت همانژیوم را پیشنهاد می‌کند.
• جراحی برداشت بخشی از کبد (شامل همانژیوما): در برخی موارد، جراحان برداشت قسمتی از کبد توأماً با توده را ترجیح می‌دهند.
• پروسه‌هایی در جهت قطع خون‌رسانی به توده: با قطع خون‌رسانی، احتمالاً رشد توده متوقف شده و اندازه‌ی آن کوچک می‌شود. بستن شریان اصلی کبد (hepatic artery ligation) و تزریق دارو‌ی مسدود کننده به شریان (آمبولیزاسیون شریانی) دو راه قطع خون‌رسانی در این ارتباط می‌باشند. در این حالت به بافت سالم کبدی آسیبی وارد نمی‌شود؛ چرا که می‌تواند از سایر عروق مجاور، خون موردنیاز خود را تأمین کند.
• جراحی پیوند کبد: در حالت نادر اگر در اثر بزرگی همانژیوم و تعدد آن، امکان درمان با روش‌های مذکور وجود نداشته باشد، پزشک ممکن است جراحی پیوند کبد را پیشنهاد دهد. در این جراحی کبد بیمار برداشته شده و با کبد فرد دیگری به‌عنوان دهنده‌ی پیوند جایگزین می‌شود.
• رادیوتراپی: در رادیوتراپی از پرتوهای پرانرژی هم‌چون اشعه‌ی X، برای تخریب سلول‌های همانژیوما استفاده می‌شود. این گزینه‌ی درمانی به علت وجود درمان‌های مؤثرتر و با دسترسی بیش‌تر، به‌ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مشکلات ناشی از این وجود ضایعات همانژیوم بیشتر از جنبه‌ی زیبایی مهم هستند و در اکثر موارد، نیاز به درمان خاصی ندارند. در صورتی که هرگونه مشکل یا نگرانی خاصی در مورد بیماری همانژیوم خود یا فرزندتان دارید، بهتر است با پزشک متخصص مشورت کنید.

تحقیقات برای یافتن درمان‌هایی با عوارض کمتر در جریان است. برخی از این گزینه‌های درمانی بالقوه، شامل اینترفرون آلفا و ایمونوساپرسورها (سرکوب کننده‌ ایمنی) موضعی هستند.

اگر به دنبال درمان بیماری همانژیوم فرزند خود هستید باید مزایا و معایب آن را سنجیده و با پزشک متخصص مشورت نمایید. نباید از یاد برد که بسیاری از موارد همانژیوم اگر به حال خود رها شوند، طی دوره کودکی از بین خواهند رفت و درمان هم عوارض جانبی خود را دارد.